هر نظام سياسي نگاه مستقل و خاصي به انسان ، جهان و جامعه دارد و بر اساس اين نگاه مباني فكري و فلسفي خود را تحليل و تنظيم مي نمايد. همين مباني هستند كه اهداف و وظايف هر نظام را تعيين مي كنند . در نتيجه ، نظامات ، سياست ها ، خط مشي ها و رسالتي كه براي خود برمي گزيند، معمولاً با اين اهداف تناسب دارد؛ به همين دليل ، با ساير نظام ها در بسياري از جهات متفاوت هستند. اين موضوع درباره اسلام نيز صادق است . اسلام ، جهان را نظامي قانونمند و هدفمند مبتني بر اصل «از اويي وبه سوي اويي»(1) مي داند و انسان را نيز جزئي از اين نظام هستي تلقي مي كند كه داراي كرامت و شأن فوق العاده اي است و براي رسيدن به كمال و عبادت خالصانه و آگاهانه خداوند خلق شده است . همه چيز ، از جمله نظامات اجتماعي و فردي ، اعم از سياسي ،فرهنگي ، اقتصادي و مانند آن ، كه حكومت و نظام سياسي نيز جزئي از اين نظامات است ، بر مبناي همين نگاه تدوين و تنظيم مي شوند . بر اساس اين ديدگاه ، حكومت ابزاري براي حركت تكاملي انسان تلقي مي شود ؛ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی شنبه 4 شهریور به مناسبت هفته‌ی دولت در دیدار با رئیس‌جمهور و اعضای دولت دوازدهم، بر اساس این دیدگاه درباره دولت اسلامی، توصیه هایی به دولت دوازدهم داشتند که به اختصار ملاحظه می کنیم:

1.إنا لله و إنا اليه راجعون.(بقره:156)